Château Vari Monbazillac Sémillon (500ml)

Zoete wijn wordt onder wijndrinkers toch een beetje beschouwd als guilty pleasure, maar gelukkig hebben wijnproevers geen last van kapsones. Tuurlijk kent iedere wijn een eigen geschikt moment, maar voor een dessertwijn als deze mag je mij altijd wakker maken.

We kennen Yann Jestin al ruim 10 jaar en hij maakt naar onze smaak perfecte Monbazillac, wat je kunt zien als het kleine broertje van Sauternes. Volzoete dessertwijnen met een rijp karakter en een frisbittere ondertoon die ze heel doordrinkbaar maakt. Nu is het meestal een blend, maar af en toe maakt hij als één van zijn druiven het exceptioneel goed doet iets speciaals. In 2016 hadden zijn Sémillon druiven een goed jaar en hij besloot een dessertwijn te maken van alleen zijn Sémillon druiven. Dat komt voor zo’n klein biologisch wijnhuisje neer op zo’n 1000 flessen. De Sémillon is eigenlijk een beetje een vreemde druif. Je kunt er vele verschillende stijlen van maken, van frisdroog zoals een Sauvignon Blanc, stijgend in populariteit in Australië, tot romig als een Chardonnay. Dat laatste vind je veel in de Entre-Deux-Mers appellatie in Bordeaux. Het is zelfs de 4e meest aangeplante witte druif in Frankrijk, maar zijn bekendheid heeft het vooral verworven als hoofdcomponent in de zoete wijnen uit Sauternes in het zuiden van de Bordeaux appellatie. Hoe je het ook vinifieert, het heeft altijd een hele bijzondere en typische ondertoon van wax, olie of zelfs lanoline (wolvet). Het is een makkelijke groeier en is vrij resistent voor allerlei lastige ziektes, behalve voor schimmel. En dat is nou juist perfect voor dessertwijnen. In deze regio heb je een paar gebiedjes langs de rivieren waar je door de weersomstandigheden veel mist hebt. Dat is natuurlijk in combinatie met de dunne schil van Sémillon een ideaal recept voor rot. Met een beetje geluk is dat de botrytis cinerea, oftewel nobele rot. Dit schimmeltje is voor gewone wijn absoluut ongewenst, maar voor dessertwijnen perfect. De schimmel prikt kleine gaatjes in de dunne schil en zo onttrekt vocht aan de druif. Het is in feite een manier om rozijnen te maken in klimaten waar de zon het werk niet kan doen. De schimmel zelf geeft een iets bittere ondertoon die in combinatie met de rijpe citrusaroma’s van de druif doet denken aan sinaasappel, -schil, of zelfs marmelade. Een beetje rijping geeft altijd een duidelijk saffraanaroma, wat je verder bijna nooit tegenkomt en naast de frisse zuren is het duidelijk honingachtig zoet. Dat laatste in combinatie met de wax-achtige ondertoon is bijna alsof je een hap neemt uit een honingraat. Na een slokje bestelden wij in elk geval on the spot een flink aantal dozen bij Yann.